Oglądając „Shoah" w pokoju hotelowym, w Ameryce

 

Oglądając „Shoah” w pokoju hotelowym,

w Ameryce

 

 

Noc bywa delikatna jak sierść źrebaka,

ale my wolimy szachy lub karty: oto

goście hotelowi śpiewali happy birthday to you

a jednooki telewizor obojętnie tasował obrazy.

Drzewa mojego dzieciństwa przepłynęły ocean

i pozdrawiały mnie oschle z ekranu.

Polscy chłopi wdawali się w teologiczne spory

z jezuicką swadą, tylko Żydzi milczeli,

zmęczeni długim umieraniem.

Strumienie moich wakacji płynęły ostrożnie

przez nieznany sobie, obcy kontynent.

Wozy drabiniaste wiozły włosy zamiast siana

i skrzypiały ich osie pod puszystym ciężarem.

Jesteśmy niewinne, oświadczały sosny.

Esesmani zamienili się w kruchych starców,

lekarze walczyli o ich serce, życie, sumienie.

Było już późno, czułem podstępną falę senności.

Chciałem zasnąć, zasnąć, ale goście hotelowi

coraz głośniej krzyczeli happy birthday to you

(wołali głośniej niż umierający Żydzi).

Wielkie ciężarówki zwoziły gwiazdy z firmamentu,

pociągi jechały melancholijnie w deszczu.

Jestem niewinny, usprawiedliwiał się Mozart,

tylko osika drżała jak zawsze,

przyznając się do każdej zbrodni.

Gdzie jest mój dom, śpiewali czescy Żydzi.

Nie ma domu, domy płoną, w domach gwiżdże zimny gaz.

Byłem coraz bardziej senny i niewinny.

Telewizor zapewniał mnie: my obaj

jesteśmy poza wszelkim podejrzeniem.

Urodziny stawały się coraz bardziej huczne.

Usypane w sięgającą nieba piramidę

buty Oświęcimia skarżyły się cicho:

niestety, przeżyłyśmy ludzkość.

Śpijmy, śpijmy, nie mamy dokąd pójść.

 

 

wiersz z tomu Płótno

cyt. za: Adam Zagajewski, Wiersze wybrane, Wydawnictwo a5, Kraków 2010, s. 134-135

 

 wiersz czyta autor