Lawa

 

Lawa

 

 

Cóż jednak, pomyślałem, jeżeli jednocześnie

i Heraklit, i Parmenides mają rację

i tuż obok siebie istnieją dwa światy,

jeden spokojny, drugi szalony; jedna strzała

mknie bez pamięci a druga przygląda się jej

z pobłażaniem; ta sama fala płynie i nie płynie,

zwierzęta rodzą się i giną w tej samej chwili,

listki brzozy bawią się wiatrem i jednocześnie

niszczeją w rdzawym, okrutnym płomieniu.

Lawa zabija i utrwala, serce uderza

i jest uderzone, była wojna, wojny nie było,

Żydzi umarli, Żydzi żyją, miasta spłonęły,

miasta stoją, miłość płowieje, wieczny pocałunek,

skrzydła jastrzębia muszą być brązowe,

ty wciąż jesteś ze mną chociaż nas już nie ma,

okręty toną, piasek śpiewa i chmury

wędrują jak strzępy weselnych welonów.

 

Wszystko stracone. Tyle olśnienia. Wzgórza

niosą ostrożnie długie chorągwie lasu,

mech wchodzi na kamienną wieżę kościoła

i małymi ustami nieśmiało chwali północ.

O zmierzchu jaśminy świecą jak dzikie

lampy oszołomione własnym blaskiem.

W muzeum przed ciemnym płótnem zwężają się

czyjeś kocie źrenice. Wszystko skończone.

Jeźdźcy pędzą na czarnych koniach, tyran układa

wyrok śmierci pełen błędów stylistycznych.

Młodość zamienia się w nicość w ciągu

jednego dnia, twarze dziewcząt zamieniają się

w medaliony, rozpacz zamienia się w zachwyt

i twarde owoce gwiazd rosną na niebie

jak winogrona i piękno trwa drżące i nieporuszone

i Bóg jest i umiera, noc wraca do nas

co wieczór a świt jest siwy od rosy

 

 

wiersz z tomu Płótno

cyt. za: Adam Zagajewski, Wiersze wybrane, Wydawnictwo a5, Kraków 2010, s. 123-124

 

 wiersz czyta autor