Wierzę

 

Wierzę

 

 

Annie i Stanisławowi Barańczakom

 

Powiem prawdę: czasami wierzę

w istnienie tamtego świata, wierzę w zjawy,

wampiry, wysysające mózgi i krew,

zresztą, może bardziej się boję niż wierzę

(co na jedno wychodzi w naszych czasach: bać się – wierzyć).

Staram się wtedy nie siadać plecami do drzwi,

drzwi żyją własnym życiem, powiem więcej:

stałem się przesądny, już nie mówię głośno o swych marzeniach,

nadziejach, aby ich nie spłoszyć, unikam

wypowiadania słów, które potrafią się zemścić,

wykreślam je ze starych wierszy (zresztą,

nie tylko ja), nie ukrywam jednak,

że niekiedy zapominam o środkach ostrożności,

piję wódkę, kocham kobietę, udaję się w podróż, myślę

telepatycznie, odwracam plecami

do drzwi – które żyją własnym życiem

i prędzej czy później się otworzą,

i prędzej czy później dotknie mnie

ta lodowata ręka, może tylko da mi znak

a może bez ostrzeżenia zaciśnie się na moim sercu,

powiem prawdę: nie wierzę, aby to była ręka

Osipa Mandelsztama ani Georga Trakla,

ani żadnego innego poety, który niezależnie od ludzkiej

czy nieludzkiej śmierci, jaka go spotkała,

 

ciągle jeszcze mówi do nas swoimi żywymi słowami.

 

 

cyt. za: Ryszard Krynicki, Wiersze wybrane, Wydawnictwo a5, Kraków 2014, s. 109